રાગ :- ધન્યાશ્રી
તીવ્રવૈરાગ્યની ધાર છે તિખીજી, નથી કે’વાતું એ વાતને શીખીજી।
કાળજ કંપે છે દિશ એની દેખીજી, મોટપ્ય એની નથી જાતિ લેખીજી ।।૧।।
રાગ :- ઢાળ
લેખી ન જાયે લેશ એની, મોટપ તે માનો સહિ ।
વણ અંગે એ વારતા, બરોબર કે’તાં બેસે નહિ ।।ર।।
પણ જેના પંડયમાં એ પ્રગટે, રટે નિરંતર તે રામ ।
અંતર ઉંડા ઉતરી, સમરે છે સુંદર શ્યામ ।।૩।।
વસ્તી વન ભવનનું, ભીતર રહ્યું નથી ભાન ।
વીસરી ગઈ છે વાત બીજી, રે’તાં ર્મૂૃિતમાં ગુલતાન ।।૪।।
વર્ણ આશ્રમ જાતનું, નથી જાણ પણું જરાય ।
નામ રૂપ રંક ભૂપ, નથી મનાતું મનમાંય ।।પ।।
કવિ કોવિદ પંડિત પણું, પરઠતાં પણ પરઠાય નહિ ।
તે તીવ્ર વૈરાગ્યે નાખ્યું ત્રોડી, એક હરિર્મૂિતમાં રહી ।।૬।।
હાણ વૃદ્ધિને હાર્યા જિત્યા, ખાટ્યા ખોયાનું નથી ખરૂં ।
હરિ ર્મૂિતમાં વૃત્તિ વળગી, તેણે વિસરી ગયું પરૂં ।।૭।।
જેમ ચઢે ઉંચે કોઇ અંબરે, તેતો ભૂમિ આકાર ભાળે નહિ ।
તે શુભાશુભ સહુ પર છે, અસત્ય સત્ય કોઈ કાળે નહિ ।।૮।।
જે વસ્તુતાએ વસ્તુ નથી, તે વસ્તુ કેવી કે’વાય ।
એમ તીવ્ર વૈરાગ્યવાનને, એમ સે’જે વરતે છે સદાય ।।૯।।
તીવ્ર વૈરાગ્ય તેણે કરીને, જગતસુખ જોયામાં નથી આવતું ।
નિષ્કુલાનંદ નાથ મૂર્તિ વિના, બીજું ભૂલ્યેપણ નથી ભાવતું ।।૧૦।। કડવું ।।૧૩।।